Een “toevallige” ontmoeting?

 

Dagelijks loop ik met nu 1 hond mijn wandelingen door het park.

Tussen de middag eet ik altijd eerst voordat ik ga wandelen. Maar vandaag, ik

had mijn bordje al op het aanrecht gezet, voelde ik een innerlijke drang om eerst te gaan wandelen.

In het park ga ik vaak na het bruggetje de trap omhoog, hier stond de afgelopen week een fiets tegen een boom, achtergelaten..

Nu zag ik iets na die plek op het pad, een jongen met een fiets, hangend over zijn stuur.

Ik dacht heeft de jongen nu de fiets gepakt die daar stond?

Ik liep voorbij en vroeg aan hem, is dit nou de fiets die daar stond?

 

En zag al dat dit zijn eigen fiets was.

Nee hoor, die staat daar en hij wees naar achteen, oh zei hij de fiets is weg.

Misschien is iemand ontvoerd en is de fiets achtergelaten. Ik zei nou... ja ik heb veel fantasie zei hij, ik houd ervan verhalen te bedenken...

Ik vroeg hem of hij van school kwam. Ja we hebben uitval zei hij, ik vroeg hoe oud hij was, 13 jaar oud.

Ik vroeg moet je niet naar huis dan? Ja zei hij, maar ik ga graag naar het park, even in de natuur, kijken of ik dieren zie.

Het roodborstje zie en hoor ik graag.

Ik vertelde dat ik ook graag in het park kom en van vogels houd en laat hem foto's zien van het roodborstje en het ijsvogeltje.

 

Ik zou wel een vogel willen zijn zei de jongen, heerlijk vliegen en vrij zijn!

 

Hij vertelde dat hij graag tekent, toen zag hij iets vliegen, een bij zei hij, nee dat is een hommel zei ik.

O ja, een hommel, die heeft een wit kontje, die ga ik straks thuis tekenen!

Hij vond Ylva, onze witte herder, een mooie hond en hij deelde toen zijn verhaal over de twee katten thuis waarvan een pas overleden was. 6 jaar oud, overreden.. Ik heb een tekening voor de kat gemaakt met alle details met zijn naam en RIP erbij..

Oh zei ik, dat is niet fijn, een vriendje verliezen.. Ook wij hebben pas van onze andere hond Dribbel afscheid moeten nemen, maar deze was 13 jaar en 5 maanden..We missen hem ook.

Hij vertelde over een andere vervelende ervaring en daarop heb ik hem geadviseerd ook een tekening te maken wanneer hij iets niet los kon laten, en daarna in stukjes te scheuren of samen met iemand te verbranden. Ik had hem gezegd dat dit hem gaat helpen loslaten. Dat ga ik zeker doen!!

 

Ik zei tegen hem dat honden terug naar de hondenhemel gaan, waar ze het weer fijn hebben, ook katten gaan elkaar weer terug zien.

Ja, zei hij: er zijn andere dimensies, dan worden ze geest. Ja zei hij, geesten bestaan, we zien ze niet maar ze zijn gewoon om ons heen, niet iedereen kan ze zien, maar ze zijn er wel.

 

Dan neem ik afscheid van hem en loop verder met Ylva, ik voel me gelukkig, verwonderd en dankbaar.

Wat een bijzondere ontmoeting, wat een mooi gesprek met een dertienjarige gelijkgestemde!

Blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb en eerst met Ylva ben gaan wandelen, nu naar huis en een boterham eten..